Een aanstaande moeder staat voor een cruciale beslissing. Er groeit een hartje dicht bij haar dat recht heeft op een eigen leven, een eigen stem. Maar in het leven van de moeder is geen plaats voor twee. Zij kan het hartje niet bij zich houden. Bijzondere uitgave over adoptie, gezien vanuit het perspectief van de biologische moeder. Mooie, verzorgde prentvertelling in een handzaam formaat. Rustige vormgeving zonder opsmuk. Midden op het hagelwitte papier staat een kleine illustratie in kleur met enkele regels tekst eronder. Alleen de rechterpagina’s zijn bedrukt. De schrijfstijl is sober en ingetogen, maar komt ook warm en liefdevol over. De moeder vertelt over de sterke band met haar kindje, haar eigen situatie, haar keuze die eigenlijk geen keuze is, een warm adoptiegezin, het gemis en de hoop elkaar ooit te leren kennen. De ingekleurde lijntekeningen zijn gestileerd, passen goed bij de tekst en vormen samen een beeldverhaal. De mensen hebben het uiterlijk van een mier, het kindje groeit in een ei. Een ontroerend verhaal over afstand doen en onvoorwaardelijke liefde. Vooral voor opvoeders om met elkaar over te praten met kinderen vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

Een hart, daar begon het mee. En zo begint ook een ontroerend verhaal over een moeder die geconfronteerd wordt met een kind. Het nieuwe leven, een eitje dat ze met zich meedraagt, groeit en groeit. Maar hoe groter het wordt, des te duidelijker wordt het dat ze voor een pijnlijke beslissing staat. Ze staat er alleen voor, leeft in moeilijke omstandigheden: ze kan niet voor een opgroeiend kind zorgen zoals ze voelt dat het kind nodig heeft. Uiteindelijk beslist ze om het kind af te staan aan een andere familie. Ze fantaseert hoe het nu met het kind gaat, hoe het is opgegroeid, of het gelukkig is. Denkt haar kind nog aan haar zoals zij zo vaak doet?

De illustrator, Pieter Gaudesaboos, zelf vader van twee adoptiekinderen, schreef het boekje 'voor de moeders van mijn dochters'. Hij vond het belangrijk om dit boekje het verhaal van adoptie te vertellen vanuit het standpunt van de moeder: vaak krijg je dat verhaal niet, en wordt er gefocust op de adoptie-ouders. Zo geven de schrijver en illustrator een stem aan hen die je weinig hoort.

De sobere stijl geeft het verhaal een tederheid die je zacht kan koesteren: het boek verstilt, het ontroert, het geeft kracht en vrede. Alle twijfels, overwegingen en emoties van de moeder zijn weergegeven in een minimalistische stijl, zowel qua tekening als qua tekst. De korte zinnen en vele witruimtes laten pagina na pagina ruimte tot nadenken: alles is bespreekbaar, maar hoeft niet gezegd. De pijn van het onvermogen van de moeder uit zich niet alleen in triestheid, maar ook in filosofische hoop. Het toont een thema met zoveel geladenheid, als een reeks genuanceerde, gemengde gevoelens van een moeder. Ze wil het goed doen, maar staat machteloos. En toch voelt haar beslissing heel sterk. 

De enige bedenking die je kan maken, is het feit dat het een boek is dat niet echt kinderen als doelpubliek heeft: daarvoor is het te ingetogen, te filosofisch, te weinig concreet. Zeker wanneer adoptie geen deel is van de leefwereld van het kind, kan het moeilijk zijn. Anderzijds, kan ik je verzekeren: wanneer het zijn doelpubliek wél vindt, is dit een boek dat je blijvend zal koesteren: het geeft de aanzet tot een gesprek en zo ook ruimte voor reflectie.

Een boek zoals er te weinig zijn: één met heel veel liefde.

Verberg tekst